आहा रक्सी तिम्रो महिमा

खान्न खान्न भन्दै थिएँ,

कसो कसो खाइहालीयो,
पोल्दै पोल्दै भित्र गयो,
खुट्टा लुलो हुन थाल्यो,
आँखा धमिलो हुँदै गयो,
टाउको रन्थनिदै गयो,
खान्न त भन्दै थिएँ नि,
तर रिसले खुवाएरै गयो,
आहा,

त्यसपछी त मजै अर्कै भयो,
१०० लाई २०० देख्न थालियो,
मस्त रक्सी खाएर,
नसाले मस्त मातेर,
आफु जाने बाटो नै बिर्सेंर,

बालाजु पुग्नु पर्ने मान्छे,
गोङ्गबु को गाडी चडेर,
घर फर्कदा पुलिससँग बचेर,
जस्तो तसो घर त पुगियो,

लौ अब परेन फसाद,

आमा भन्नु हुन्छ,
छोरा खाना खान आइजा न,
बुवा भन्नु हुन्छ,
छोरा मेरो यति Type गर्दे न,
दिदी भन्नु हुन्छ,
भाई मेरो Laptop बनाइदे न,
बहिनी भन्छे,
मेरो Mobile मा पैसा पठाइदे न,
अब,
म रक्सी र रिसमा डुबेर,
चुर चुर भएको,
जुत्ता पनि नखोली,
खाटमा बसेर यो,लेख्दै छु।




Brother_de

कति लाचार छौँ है हामी

आज मैले आफुलाई यति लाचार अवस्थामा कहिले पनि पाएको थिइन होला। म त्यहीँ थिएँ जब त्यो घटना भयो। म मात्र हैन, म जस्ता ८-९ जना मान्छेहरु हेरेर बस्नु बाहेक केही पनि गर्न सकेनौँ। धिक्कार छ हामी जस्ता मान्छेलाई। हामीले यो सोचेनौ कि त्यस ठाउँमा भोली हाम्रै दिदी बहिनीहरु पनि पर्न सक्छन् भनेर। यही हाम्रो नालायक पन र नामर्दपनले गर्दा आज हाम्रा दिदी बहिनीहरुको इज्जत माथि जो सुकैले पनि हात हाल्ने आँट गर्छन्।

म घर फर्किदै थिएँ। नयाँ बसपार्कबाट मेरो घर जाँदा एउटा छोटो बाटो छ। सानो गल्ली जस्तो छ। बाटो अधेरो छ त्यो । बत्ती पनि छैन शायदै कुनै कुरा प्रस्ठ देखिन्छ त्यो बाटो मा। एक्लै हिड्दा डर लाग्छ। अझै बसपार्कको छेउ भएको हुनाले त्यो ठाउँ अली खतरा जस्तो नै लाग्छ मलाई । म त्यही बाटोबाट फर्कदै थिएँ। मेरो छेउबाट एउटा 200CC को Pulsar हुइँकाएर गयो। मैले मन मनै साले लडे पनि हुन्थ्यो नि भनेर। सानो बाटो, त्यो पनि बाटो हिंड्नेलाई पेलेर, हेपेर लान्छ। अलिक अगाडि एक जना केटी कुर्ता सुरवाल लगाएर हिँडि रहेको देखेँ मैले, त्यो पनि त्यही Pulsar को बत्तीमा। एक्कासी Bike को Speed घट्यो, मलाई शंका लगिसकेको थियो कि यिनीहरुले केही गर्दैछन् भनेर। पछाडि बसेको मान्छेले त्यो केटी को सुरवाल तानिदियो विचार त्यो केटी को सुरवाल च्यातियो। हा हा हा हाँस्दै Bike मा बसेको मान्छे हाँस्दै भाग्यो। विचार यू केटी बाटोमा बसेर रुँदै थिइ। म अगाडी जान पनि सकिन। म अर्को तिर फर्किएर बसें। अनि १०० मा फोन गरें, अनि त्यो Bike को नम्बर दिएँ।

मलाई थाहा छ, त्यो कुरोमा पुलिसले नि केही गर्न सक्दैन भनेर तर पनि मैले दिएँ। केही होला कि भनेर। अनि छेउको घरबाट एकजना महिला निस्किएर उन्लाई कपडा ओडाइदिइन् अनि घर भित्र लगिन्। म बल्ल हिंड्न थालेँ, ८-९ जना मान्छेहरु त्यही बारेमा कुरा गर्दै रहेछन्। कसैले पनि ति केटाहरुलाई समाउने कोशीस गरेनन्। गरुन् पनि किन, न त्यो केटी उनीहरुको नता पर्छे, अझै ति केटाहरु मेरो Area का गुण्डा रहेछन्।

हाम्रो बानी नै यस्तो छ, जुन कुरो हाम्रो घरसँग मत्लब राख्दैन, त्यो कुरोसँग हामीले पनि मत्लब राख्दैनौँ। तर यो कुरो एउटी केटी माथि त भयो, के यो मेरो घरमा नहोला भन्ने Guarantee छ र? छैन नि! त्यसैले के यो कुरा माथि टाउको फर्काएर बस्नु उचित होला? जती आँफैलाई प्रश्न गरेपनि यो कुरो यहीँ सकिन्न। भोली फेरी यस्तै होला अनि हामी फेरी टाउको फर्काएर बस्छौँ। कुरो हाम्रो मात्र हो। हामीलाई आफ्नो माया छ। हुन हो , आफुभन्दा प्यारो कुरो कुनै छैन। हैन र??

मेरो कथा

म पनि हाँस्छु, म पनि खेल्छु भन्दा भन्दै,
मेरो मनमा रिस र क्रोधको ज्वालाको बिस्पोठन भयो,
म पनि चाहन्थें, मेरा साथी हरु सँग हाँस्न र खेल्न,
अनि रमाइलो गर्न,
तर मेरा यि आशाहरु,
आशा मात्रै बन्ने भए,
मेरा मनका भावनाहरु,
मन भित्रै गुम्सिने भए,
कतै पोख्न पाइन मैले,
मेरा कुरा बुझ्ने मान्छे,
कतै भेट्न पाइन मैले,
मेरा कुरा सुन्ने मान्छे।

पिडा नै पिडाले पिल्सिएर,
दु:खको यो घनघोर सागरमा,
म आज केही बन्न खोजिरहेछु,
आफुले गरेका अनगिन्ती गल्तीहरु,
लुकाएर सम्मान खोजिरहेछु,
आफ्नो मन भित्रको आँधी,
म लुकाउन शान्ति खोजिरहेछु,


आज भोली यसो सोच्छु,
यि सबै मैले किन गरेँ भनेर
तर यि सबै गर्नुका पछाडि
कुनै मेरो बाध्यता पनि थियो,
तर,
म बाध्यतालाई दोश दिएर
आफु ले गरेको गल्ती
अरु माथि थुपार्न चाहन्न,
जे होला जस्तो होला,
म त्यस्को परीणाम भोग्न तयार छु,
अझै म यो नर्कमा बस्न सक्दिन,
त्यसैले त, मैले Surrender गर्ने निधो गरेँ।।।।।।।।।।।।।।।

MSP SummiIT 2010, A Review

MSP SummiIT 2010, A review

Late Arrival at the destination but yet a blast event by MDP Nepal, MSP SummIT 2010.

If now, I want to spend thousands of my money for the information I gathered at the summIT, I will not be able to gain it. The friends, all the best of the best of IT college, I can’t find them anywhere. The fun stuff, I will miss it for entire my life, but still remember it. The time at night, we can’t sleep, that would never happen except with MDP Nepal.

Previously, when I was said about the summit at Nagarkot, I have thought a lots of plans about visiting Nagarkot and bunking the all the presentations. But all the thinking in vein. My heart wanted to bunk as I wanted to visit, but my mind didn’t allowed me doing any of the things.

MSP 2010 has told me that we were not allowed to sleep. So as soon as we got the key, I asked for the key because I wanted to sleep. I went to the room and lied on the bed, trying to sleep. But can’t sleep because there was a great event going there inside the hall.

And the person who I can’t get tired describing, Allen Sir, who made us feel that we are family. He is the person who never gets tired when he is with family and loves his family. One thing always strike in my mind, but didn’t asked Allen sir about it. Allen Sir हजुर कुन पिठोको रोटी खानु हुन्छ??

And at last,

The event was one of the best event I attended. Thank you MDP Nepal for making me a part of it. Now after the SummIT, I feel proud myself to say that I am MSP and I am the part of Microsoft.

Shishir Dhakal

MSP 2011

महीला सिट मा बस्ने पुरुष भलाद्मीहरु

आज घर फर्किन अलि ढिलो भएको थियो, अनि साँझको समय भएकोले गर्दा अनि office छुट्ने समय भएको हुनाले गाडी अलि-अलि प्याक नै थियो। म चाहीँ Ipod मा गेम खेल्दै थिएँ, यस्तै मा एउटी महिला वच्चा बोकेर गाडी मा चढीन् । विचारा उनलाई निकै गाह्रो भई रहेको जस्तो लाग्थ्यो। म चाहीँ अलि पछाडि बसेको भएर मैले उनीलाई म बसेको Seat छोडिदिने विचार गरिन। लाग्यो, उन्कै नजिक बसिरहेका मान्छेहरुले उन्लाई सिट छोडिदिन्छन् भनेर। गाडी जमल बाट नि हिंड्न थाल्यो! तर खै त उनीलाई सिट छोड्दीने मान्छे त कोही पनि देखिन्नन् त! उनीलाई नि साह्रै रिस उठ्यो कि के भो, अगिल्लो सिटमा बसेको मान्छेलाई सोधिन्, दाई तपाईं के गर्दै हुनुहुन्छ?, त्यो मान्छे ले मुस्कुराउँदै, उत्तर दियो, म शंकरदेव मा MBS गर्दै छु। अनि महिला ले फेरी भनिन् "भने पछी तपाईं विधार्थी!"। त्यो मान्छे नि मख्ख पर्दै हो भन्यो, म अचम्म मा परेँ, उनी के कुरा गरी रहेकी छन् भनेर। मेरो मन मा नाना थरी प्रश्न खेलेरहेको बेला मा उन्ले त्यो मान्छे लाई सोधिन्, "तपाईं लाई पढ्न आउँछ त?" त्यो मान्छे अक्क-मक्क पर्दै भन्यो, "म विधार्थी हो, के कुरा गर्नु हुन्छ?" अनि ति महिलाले मुस्कुराउँदै भनिन्, त्य्सो भए, त्यो माथि लेखेको कुरो पढ्नुस् न त। त्यो मान्छेले के लेखेको रहेछ भनेर हेर्न गर्धन माथि लाग्यो। त्यहाँ ठुलो अक्षरमा लेखेको थियो महिला सिट।

म कविता लेख्दै छु

धेरै पछी मलाई केही लेख्ने जोश आइरहेको छ। मलाई कविता लेख्न मन लाग्यो, लेख्दै गएँ लेख्दै गएँ पानाहरु भर्दै गएँ अनि कलम को मसी सक्दै गएँ। हृदयमा लागेजति सबै रिस पोख्दै गएँ, सोचेँ कि म कविता लेख्दै छु तर खै के भयो के भयो मलाई मैले केही विचार गर्नै सकिन। म लेख्दै छु यती कुरा मलाई थाहा छ तर के लेख्दै छु भन्ने मैले कुरो म निधो दिन सक्तिन। म कसरी यस कुरोको निधो दिउँ, यो कुरो त म आफुलाई नै स्व्यमं थाहा थिएन। मैले थाहा पाउँ नि कसरी, मेरो हालत नै त्य्स्तै थियो। रक्सी को ताल मा म मस्त भई रहेको थिए। के गर्दै छु, के सुन्दै छु, अनि के बोल्दै छु भन्ने मलाई पनि थाहा छैन।

धेरै रिस उठेको छ मलाई यो संसार सँग, त्यसैले त मैले यस संसार का बारेमा धेरै कुरा लेखेँ। यहाँ बस्ने मेरा साथी भनौंदा का बारेमा नि मैले लेखे। लेखेँ त के भन्नु, मनमा रहेका सबै रिस पोखेँ। गाली गरेँ अनि अश्लील शव्द नि प्रयोग गरेँ। लेखिँदो रहेछ रिस उठ्दा त, जे मन लाग्यो त्यही! तर मलाई साँच्चै मेरो छेउमा बस्ने अनि मेरो अगाडि राम्रा कुरा गर्दै मेरो पछाडि पछाडि मलाई नै खुकुरी हन्ने मेरा मित्र तथा साथी भनौदाहरु सँग धेरै कुरा भन्न मन छ। धेरै रिस पोख्न मन छ यो देशका नेताहरु सँग। कति बेला राती म निदाएछु। बिहान Alarm बज्यो अनि उठेँ। यसो यता उता हेरें, कलम भाँचिएर तन्ना भरि मसी लागेको रहेछ। अनि छेउमा रहेको कापीमा केही लेखिएको थियो। कापी उठाएँ अनि पढेँ। लेखिएको थियो कविता पढ्दै गएँ, पढि सके पछी त लाज लाग्यो, मैले यसको बारेमा यस्तो लेखे छु भनेर। कच्याक-कुचुक पारेर Dustbin मा फालें। अनि लुगा लगाएर कलेज तिर लागें। अनि कलेजमा तिनै साथीहरुसँग हात मिलाएँ। एक छिन त हाँसो उठ्यो, अनि लागेँ सँगै बेन्चमा बसेर Signal Analysis को Class लिन।